Pieterpad op de fiets - Zelhem-Hoch Elten-Tolkamer-Zevenaar

Een traject met ook veel omweg, want treinvervoer (ben ik afhankelijk van vanwege de fiets) is een beetje een dingetje. En daar komt met het volgende traject nog een uitdaging bij, maar daarover later meer ;-)

Vandaag met de trein naar Doetinchem en dan over de Varsseveldseweg het Pieterpad oppikken (eigenlijk al op de route Zelhem-Braamt) waar ik die de vorige keer heb verlaten: bij kasteel Slangenburg. Onderweg zag ik op mijn Facebooktijdlijn allemaal foto's van kopjes koffie in de tuin, het balkon en het terras in de stralende zon, en aanvankelijk had ik ook zon, maar naarmate ik dichterbij Doetinchem kwam werd het grauwer, grijzer en neveliger. Oh jee, en uitgerekend nu ik die "berg" van Hoch Elten ga nemen...! 

Van de Achterhoek (met continu muziek van Normaal in gedachten) via Montferland (en toen had ik opeens een liedje van Jacques Brel in mijn hoofd, "Dronken, dol en dwaas beet ik in mijn bier bij de dikke Sjaan uit Montferland", of is dat een mama appelsap en heb ik het altijd verkeerd verstaan?), en dan de Gelderse Poort in. 

Tot Braamt kon ik het Pieterpad heel aardig volgen. De maïsvelden, weilanden, boerderijen en stukken bos, de Oude IJssel, en in de verte, eerst ver en heiig, maar steeds dichterbij, die grote "rug" waar ik later overheen zou gaan.

Omdat ik vorige keer al een stukje Pieterpadetappe had genomen was ik snel bij Braamt. Een aardig dorpje met wat horeca, waar de inmiddels traditionele koffie met kroket goed smaakte. De fiets aan de lader, want er kwam een pittig stuk aan...! 

Het was nog steeds grijs en nevelig weer, het terras was leeg, maar binnen was het warm. Er stond daar een dikke walnoot royaal met noten te strooien. Ik heb er een paar meegenomen. De vrouw die serveerde maakte een erg vermoeide indruk, maar ze deed haar best. Ik heb nog even wat gekletst met mensen uit de omgeving die er een warme lunch namen. Ze tipten me naar de molen van Babberich te gaan, die ligt vlakbij Zevenaar en ik kwam er nagenoeg langs aan het eind van mijn rit. In die molen zijn allerlei bakprodukten te krijgen! Ik heb ze bedankt voor de tip, dat soort dingen zijn altijd leuk! Helaas kwam het er niet van omdat het al tegen zessen was toen ik er uiteindelijk langs kwam... Maar wie weet, ooit!

Met een volle accu verliet ik Braamt en toen gebeurde eindelijk het wonder: de lucht brak en in heel korte tijd werd het stralend weer! Nog wel heiig, maar mij hoorde je niet klagen! Het was wel nog steeds fris, maar dat was voorspeld en ik was er op gekleed.

Via mooi berijdbare boerenweggetjes bereikte ik de heuvelrug, waar ik het Pieterpad zou verlaten wegens niet fietsbaar. Maar mijn alternatieve route bleek minstens zo onfietsbaar te zijn. Niet voor mountainbikers, die waren er genoeg ;-) maar met een ebike moet je dit niet willen. Ik kwam er gelukkig op tijd achter, kon nog een paar prachtige foto's maken en dankzij mijn fietsatlas had ik snel een alternatieve route bij elkaar gezocht die via Zeddam toch door dat prachtige Bergherbos leidde. Er zaten al een paar pittige klimmetjes in, maar ik vertrouwde erop dat ik in Hoch Elten weer bij kon stekkeren en maakte dankbaar gebruik van de mogelijkheden van mijn ebike. Ik reed het bos in, het bospad op, en genoot met volle teugen!

Het herfstlicht, de eerste herfstkleuren, paddenstoelen, schilderachtige bochten, afgewisseld met maïsvelden en weilanden, wat was dit een feestje!!!

Vlak voor de Duitse grens, die pal aan de noordkant van de A12 ligt, kwam ik weer op het Pieterpad. Voor mij echt een mijlpaaltje: ik ben met mijn trouwe stalen ros in het buitenland...!

En daar was Elten. Een kerk, een molen, een restaurantje, prachtige vergezichten (helaas te heiig om te fotograferen), een leuke oude kern (in Duitse plaatsen heb ik toch altijd in mijn achterhoofd: is dit gerestaureerde oorlogsschade of is dit origineel?), en dan die sterk stijgende weg naar Hoch Elten met de Vituskerk (nee, heel wat anders dan die Hilversumse) als wegwijzer.

Elten is Duits én Nederlands. Ik heb dit al vaker meegemaakt in de omgeving van Kleve, waar heel wat Nederlandse gelukszoekers wonen ;-) (en ik gun het hen van harte). Van 1949 tot 1963 is het Nederlands grondgebied geweest.

En dan vind je tegenover de kerk het Pannekoekhuys in het najaarszonnetje. Achterom mocht ik op privéterrein mijn ebike bijstekkeren (en dat had mijn trouwe stalen ros verdiend!). Ik verwende mezelf (want ja, tenslotte moest ik toch ook zélf trappen, al is het met ondersteuning) met spa blauw en een simpele tosti. 

Terwijl de fiets aan het infuus hing besloot ik een klein stukje rond de kerk te wandelen. Bij het kerkhof stond een soort container vol oude bloemen. Men zorgt hier heel goed voor de doden. En dan is het nog niet eens Allerzielen...
De kerk was open. Een heel sobere kerk met enkele mooie beelden. Ik heb een kaarsje gebrand als dank voor mijn "behouden vaart" tot nu toe, en als gebed voor de rest van mijn traject.

Op mijn gemak verliet ik de kerk en wandelde terug naar het Pannekoekhuys, waar mijn ebike inmiddels ook weer wat op adem was gekomen. Met een kleine omweg (het Pieterpadtraject wil je écht niet volgen met de fiets, die gaat heel steil omlaag!) bereikte ik over een holle weg het dal. Via een stukje Duitse weg reed ik het laagland weer in, richting de Rijn. 

In het mooiste herfstlicht bereikte ik de Nederlandse grens (niet aangegeven), het Pieterpadtraject en Spijk, tussen de weilanden met koeien. Een mooi dorp, en nu zag ik met eigen ogen dat de Rijn toch echt niet bij Lobith ons land binnen stroomt! Het was nog steeds heiig, maar er stond tegelijk een stralende herfstzon en ik heb zo ontzettend genoten! Wel ben ik verbaasd dat het Pieterpad na Spijk over een drukke dijk (auto- en fietsweg) leidt, maar als fietser heb ik vooral genoten. Die heuvelrug van Elten achter me, de Rijn met de scheepvaart voor me, kerktorentjes die in de verte opdoken, de steen-/tegelfabrieken... Ik had verwacht dat het saai/zakelijk zou zijn na de heerlijkheden en boerderijen van de Achterhoek en het heuvelspektakel van Hoch Elten, maar ik genoot met volle teugen, ook al voelde ik de kilometers inmiddels behoorlijk.

Bij Tolkamer week ik van de route af, terug naar het noorden. Zevenaar ligt op dezelfde spoorlijn als Doetinchem, waar ik vanmorgen uitstapte. De etappe zou eigenlijk eindigen bij Millingen a/d Rijn, maar dan moet ik een pontje nemen, en die vaart niet op commando (integendeel). Dus boog ik bij Tolkamer af.

Tolkamer zelf ligt zo te zien op een heel gezellig plekje aan de Rijndijk! Het fietspad gaat dwars door de terrassen daar (wat me wel weer lastig lijkt met écht wielrenners), de plaats ziet er welvarend uit, ik zou hier best wel eens een paar daagjes willen bivakkeren en observeren! Misschien een ideetje voor de toekomst?

Maar het was al eind van de middag in een tijd van het jaar waarin de dagen steeds korter worden. En ik reis liefst tijdens daglicht. Dus sloot ik hier mijn Pieterpadstukje af en nam de (al in de navigatie gezette) route naar Station Zevenaar. 
Een lastig stuk, over dijken, tegenwind, en ik had al bijna 50 km in mijn benen... Maar wat was het een mooie route! Herfstlicht, koeien, water, dijkjes, zo mooi! Met als kers op de cake Oud Zevenaar met een oud maar zeer robuust kerkje, en het plaatsje Herwen.

Ik miste net de trein naar Arnhem maar ik kon toen mooi even "ontprikkelen". Want er stond nog een treinreis op me te wachten van iets meer dan 2 uur.

Het volgende traject wordt qua energie een echte uitdaging, ik moet dan terug naar Zevenaar, vervolgens 10 km fietsen naar het pontje in Millingen a/d Rijn dat maar eens per 2 uur vaart (timing...), en dan weer de heuvels in richting Groesbeek. Vanwege de slechte treinverbindingen heen en terug, de beperkte pont-tijden bij Millingen en het steeds vroegere moment van zonsondergang wordt dit denk ik de meest uitdagende etappe.