Pieterpad op de fiets - Venlo Echt

Vannacht heerlijk geslapen in Venlo, vanmorgen na een lekker ontbijtje weer op weg gegaan. Het was nevelig en nog een beetje fris, maar het zou vandaag zonniger worden dan gisteren.

Voor de etappe Venlo-Swalmen heb ik me eigenlijk best wel zorgen gemaakt. Op internet en de kaarten (behalve het Pieterpadkaartje, maar juist in deze regio zijn veel wijzigingen) is dit gebied 1 grote witte vlek. Via een site vond ik een wat onduidelijke Duitse fietsroute, maar de kwaliteit ervan kon ik nergens controleren. Ik besloot die Duitse route te noteren, met als alternatief een Nederlands knooppuntenpad, maar de geografische verschillen zijn hier binnen korte afstand zo sterk dat ik die liever niet deed. Het Pieterpad zelf was amper ergens als pad terug te vinden.

Onzekerheid troef dus.

Ik vertrok uit een wat nevelig Venlo, reed heuvelop het prachtige herfstbos in, naar een mooi natuurgebied op een plateau. Dan scherend langs de Duitse grens door een nieuwer deel van Tegelen. Er waren fietsknooppunten aangegeven die op mijn atlas nog niet waren ingepland en kon nergens een bord vinden waarop die nieuwe nummers stonden aangegeven, zodat ik ze in mijn atlas kon zoeken. 

Na Tegelen kwam ik bij een prachtige oude groeve terecht (zoals bij Maarn). Er was een bord met plattegrond maar daar werd ik ook niet wijzer van. Als uit het niets stond er opeens een oudere man naast me die me vertelde dat kaarten, zowel de mijne als die op het bord, in dit gebied niets waard zijn want er is erg veel veranderd. Hij vroeg me waar ik heen wilde en ik legde mijn kweeste aan hem voor: het Pieterpad benaderen, maar ik kon nergens vantevoren uitzoeken of dat hier wel kan, wegens begaanbaarheid voor de ebike.

"Dat kan gewoon," zei hij. Ik was verbaasd, vertelde hem over de moeilijkheden waar ik bij het plannen tegenaan was gelopen en dat ik eigenlijk huiverig was om het pad hier per ebike te volgen, ook omdat het zo groot was hier, en ik ik angst had om te verdwalen (Google Maps wil je niet gebruiken in het buitenland en gedownloade kaarten zijn toch minder gedetailleerd).
De man bleek de route heel goed te kennen en zei me dat het kon, dat er misschien een enkele plek was waar ik even moest afstappen, een modderplas of zo. Och, die heb ik op officiële fietsroutes ook al gehad, lachte ik. 
En er was een korte, scherpe daling. Maar ook dat kan eventueel lopend.

Zijn details waren zo precies en geloofwaardig dat ik besloot het er op te wagen. Deze man leek serieus genoeg.

Langs de steengroeve, omlaag en weer omhoog, kwam ik bij een (gesloten) cafeetje waar een grote groep wandelaars op elkaar stonden wachtten, maar belangrijker, er waren informatiepanelen en er was een knooppuntenkaart met de door mij al vaag geplande Duitse route, inclusief knooppuntcijfers! Ik maakte aantekeningen (toch niet helemaal gerust of ik het Pieterpad hier kan fietsen), praatte nog met wat wandelaars die meenden dat het pad, mits voorzichtig, goed te fietsen was. De weg was stevig, op een enkele modderplas na, tot in Swalmen aan toe.

Vooruit dan maar. De route was uitstekend aangegeven, Dat was mooi, want de navigatie, waar de Duitse route in stond, zou gaan protesteren dus zette ik hem resoluut uit. Het pad was bedekt met gevallen blad, maar dat was niet glad en het was over het algemeen een goed begaanbaar pad. De man had geen woord overdreven!

Het bleek één van de meest spektakulaire stukjes Pieterpad! Er was een scherp, stijl ravijn rechts pal naast het pad, ik liep op Duitse grond, letterlijk op de rand van Duitsland, het ravijn was Nederlands, en dit alles in een mooi, gevarieerd herfstkleurenbos. Ik hoefde niet af te stappen en de accu stond niet eens zo heel erg te gloeien. Het pad was stevig en de afdaling was smal, pal naast het ravijn, maar door de bomen en struiken toch veilig te doen. Wat een ongelooflijk mooie route!

Er waren veel wandelaars en mountainbikers, die direct toeschoten als ik even mijn kaart raadpleegde om te kijken waar ik zat. Maar de markeringen waren heel duidelijk. Er kon echt niets mis gaan!

Ik legde de fiets aan het infuus bij de Witte Steen, Cafe-restaurant De Grens, nam zelf warme wafel met advocaat (een beetje maar, ik moet tenslotte nog een stuk doorrijden :) ). Het was koffietijd, nog iets fris, maar zeker niet novemberfris en de zon prikte er steeds beter door. Aan mijn wielershirt en mijn windjack heb ik nu genoeg. 

Ik volgde het Pieterpad verder, richting Swalmen. Nog een stuk door het Duitse bos, met soms stevige klimmen. Daarna weer Nederland in, langs akkers en tuinbouw. Kerstbomen en velden vol prei. 

Langs de Swalm was het wel even spannend, een ietwat ingesleten paadje van een autoband breed, mijn trapper liep bijna vast op het kantje (eigenlijk was het een mini holle weg), maar wel heel erg mooi! Doorkijkjes, bruggetjes, de Swalm, en tientallen wandelaars die genoten van het prachtige weer!

In Swalmen kwam ik in het donkerbruine dorpshart, waar een cafeetje was waar ik bij wilde stekkeren. Het interieur was een bonte verzameling van trofees, muziekinstrumenten, beeldjes etcetera. De baas zat op zijn gemak te lunchen met dikke bruine boterhammen en keek L1. Hij had niet echt haast met bedienen en ik niet met bestellen en dat was prima zo (ik teerde nog op mijn wafel). Af en toe wisselden we een woord. De baas was niet spraakzaam maar ook niet stug. Het was goed zo. Ik had de tijd, moest de fiets laden, en had niet echt honger. We zaten zo samen voor de tv, een docu over een vrouw in Posterholt met allerlei soorten pompoenen. Af en toe spraken we een woord.
En toen kwamen er achter elkaar twee docu's van, ja hoor, Rowwen Hèze. De man vertelde dat Tren hier regelmatig kwam en legde, met heel weinig maar wel veelzeggende woorden, uit wat Rowwen Hèze voor Limburg betekende. Concerten zijn zo uitverkocht. Ze worden op handen gedragen door jong en oud, niet als idolen, maar als stem van Limburg. Iedereen in de streek kent wel iemand uit de band. Van school, het werk, of de kroeg. Heel bijzonder!
Tussendoor kwam een grote blonde hond, die leek op een poging een hazewind met een herder te kruisen, een stevige knuffel halen.
Met tegenzin (ik wilde tenslotte toch voor het donker Echt halen) nam ik afscheid van deze bijzondere kroegbaas, die geen woord teveel sprak en met wie ik toch een heel gezellig uur voor de tv heb doorgebracht. Met Rowwen Hèze als bindende factor.

Ik reed verder, langs kasteel Hillenraedt richting Roermond. Tot Boukoul was het nog wel mooi, daarna kwam één van de minder interessante stukken van het Pieterpad. Licht heuvelend landschap, dat dan weer wel, verder passeerde ik diverse sportvelden, reed ik langs de snelweg, van Roermond zag ik alleen flats. Over de oude spoorlijn IJzeren Rijn en dan richting Melick. Hier en daar donkerbruine boerderijen met groene poortdeuren en kleine vensters, maar ook verschillende bedrijventerreinen. Na Melick werd het landschap weer rustiger en landelijker, in de verte zag ik de dubbeltoren van Sint Odiliënberg aan de Roer. 

Na Sint Odiliënberg ging ik ergens stevig de mist in, ik weet nog steeds niet waarom, maar ik raakte zowel van het Pieterpad als van mijn navigatieroute af en reed door een zeer modderig bos. Dat betekende: regelmatig afstappen. Er was een wandelroute uitgezet, maar ik kon me met geen mogelijkheid oriënteren waar ik was…! Uiteindelijk zag ik toch weer het beroemde roodwitte bordje en werd het pad weer beter te berijden.

Zo naderde ik Montfort, een dorp dat in de oorlog vrijwel volledig platgebombardeerd was. Veel gebouwen zijn weer herbouwd in de kenmerkende donkerbruine bakstenen, maar de kerktoren stak daar, sorry, lelijk bovenuit. Moderne architectuur, niets mis mee, maar dit stond echt als een vlag op een modderschuit!

Montfort was eindpunt van de etappe Swalmen-Montfort, de volgende etappe gaat naar Sittard. Ik reed daar het eerste stukje van en bij Pey zou ik naar station Echt gaan. De weg was wat pittig voor de fiets, maar niet onmogelijk. 

Hier weer aspergevelden met bruin afstervend loof. Halverwege een lief Mariamonumentje van moderne beeldjes van Maria en een Maria-met-Bernadette in een nis van een grote boom. Een oorlogsmonumentje op de plek waar een Britse Halifax verongelukte tijdens die laatste oorlogswinter. Want we denken wel dat Zuid Nederland toen al bevrijd was, maar dat geldt helaas niet voor heel Zuid Nederland. Dit gebied had heel zwaar te lijden in de winter.

Vanuit Pey was ik snel bij het station in Echt. Hier pak ik de volgende keer mijn traject weer op. Het zal het laatste stuk zijn, eerst over Sittard richting Strabeek/Valkenburg, en daarna naar mijn eindpunt, de Pietersberg.