Pieterpad op de fiets - Valkenburg Pieterberg

Goed geslapen! Wel een wat gammel verblijf, de kachel deed het niet (gelukkig slaap ik graag in een koel vertrek), de wc-bril rammelde en de luchtverfrisser was op (sorry, medegasten). Het ontbijt was sober maar er was niets mis mee. Vrienden op de Fiets is goedkoop overnachten en ik heb heerlijk geslapen en goed gegeten!

De andere gasten waren Pieterpadlopers dus we hadden elkaar wat te vertellen! We zouden elkaar onderweg ook nog tegenkomen.

Via St.Gerlach even een zijsprongetje gemaakt om de grotwoningen van Geulhem (eindelijk) op de foto te krijgen. Het weer was koud, maar heel soms leek te zon door te breken. Maar soms vielen er ook enkele losse motregenspatten. Het viel allemaal mee en met de juiste kleding redde ik het prima.

Toen kwam de berg naar Berg (van Terblijt). Met een stijgingspercentage van 14%. En hij hield maar niet op... Dat trokken fiets en ik niet meer en de laatste meters heb ik moeten lopen, fiets in de hand. Of zoals Knetemann zaliger zou zeggen: "Opgebaard over de meet."
Eenmaal bovenaan herstelde ik snel, maar ik moest niet nog eens zo'n jongen tegenkomen!

Vrij snel kwam ik weer op het Pieterpad terecht. Half verhard, af en toe nog stijgen, maar vooral ook pittig dalen. Het pad was over het algemeen redelijk goed, wel een bospaadje, geliefd bij mountainbikers, wandelaars en een enkele gek op een ebike. En mooi! MOOI!!! De vogels deden ook weer goed hun best.

Ik kwam langs de grotten bij Bemelen. Dit stuk Limburg ken ik niet zo goed, ik trok vooral naar de lieflijke vakwerkhuisjes rond Mechelen en Epen, maar dit heeft ook wel wat...! Mooi afwisselend landschap met weiden en kerkjes en even een moment met natte oogjes toen ik in de verte de kerktorens van Maastricht zag liggen!

Toen kwam ik op de verharde weg en reed ik beschaafd bergaf Maastricht binnen. Middenin de stadsdrukte (toch weer even wennen). Onder het spoor door naar de Servaasbrug, waar net de zon doorbrak: fotomomentje! Dwars door het oude centrum, schattige huisjes (maar te druk om te fotograferen). Over de Jeker, langs het politiebureau en oh lieve help, weer zo'n steile jongen...! Ik kwam krakend bij Chalet Bergrust terecht, waar ik even wat quiche en drinken nam. Het laatste stukje zag er minder ernstig uit dus hup, die laatste kilometer persen we er ook wel uit :)

Nog een paar honderd meter verkeerd gereden om de mergelgroeve heen, maar snel weer op het juiste pad gekomen, en toen was daar toch nog onverwacht het eindpunt, met uitzicht op de wijngaarden (Neercanne? EDIT nee, dankzij een opmerkzame dame uit Maastricht weet ik nu dat het de Apostelhoeve is! Bedankt!). 

Wow...!

Het is volbracht...!!!

Statiefje opgesteld, selfie gemaakt met de timer. Ik vond dat ik dat wel had verdiend.

Even op het bankje zitten, terugdenken aan al die kilometers die ik in augustus 2015 begon in het trotse Groninger land met de uitgebreide akkers en de machtige boerderijen. Van Pe en Rinus naar Skik, de eindeloze bossen van de werkverschaffing, de prachtige bloeiende heide (pluspunt: de geur. Minpunt: de insekten!).
De stromen van de Vecht en de heuvels van Salland. De Achterhoek, Montferland en de Liemers. Normaal, oerend hard. De bult van Hoch Elten en de rivieren die traag door oneindig laagland gaan.

En dan onder de rivieren, waar opeens een heel andere cultuur was. Die van carnavalswagens in de boerenschuren en gebouwen in donkere stenen. Waar de oorlog nog erg voelbaar was. De heuvels van Berg en Dal en Groesbeek.

Het Maasdal. Ook hier had de oorlog hard toegeslagen. Donkere gebouwen, een stukje natuurgebied met een nieuwsgierige geit, de pont, de drassige Maasheggen. Rowwen Hezeland.

Limburg, net in het weekend van het slotconcert. De tradities, de trots, de sporen van het Rijkse Roomsche Leven.

Het heuvelland, de kerken, kloosters en kapellen. Hoogvlakten en holle wegen. 

En dan, na een kleine 500 km, de Sint Pietersberg.

Het was een mooie rit!