Pieterpad op de fiets - Pieterburen Groningen

Een tijdje geleden heb ik met wat puzzelwerk en fietsknoop.nl een benadering van het Pieterpad op de fiets gemaakt. Van de 26 wandeletappes heb ik 18 fietsetappes gemaakt, incl. vertrek-/aankomstpunt bij een naburig treinstation. Het streven is om het originele pad zoveel mogelijk te volgen, maar dat is niet altijd mogelijk. Mijn eerste etappe, een combinatie van Pieterburen-Winsum en WInsum-Groningen, is daar wel redelijk in geslaagd. 

Ik ben met de trein (note to self: vermijd intercities met de fiets!) naar Baflo gegaan en vanaf daar ca. 8 km naar Pieterburen gefietst. Ook al was de tour nog niet officieel begonnen, die eerste kilometers was al smullen! Het was prachtig weer met weinig wind en een strakblauwe lucht. Ik was onder de indruk van de kleine wierdendorpjes met de oude huizen, Baflo was vooral begin 20e eeuw, en er stonden in de korenvelden ongelooflijk grote boerderijen met bijhorende huizen die eerder aan imponerende villa's deden denken. De straatjes waren klein, later (na Pieterburen) fietste ik op fietspaden die zo smal waren dat passeren alleen mogelijk was als er iemand in de grasberm ging staan.
In de verte zag ik de Waddendijk.

Her en der hing de Groninger vlag met wit, rood, groen en blauw, wat me onherroepelijk deed denken aan Pé Daalemmer en Rooie Rinus, al 35 jaar een begrip in Groningen en eind juni heb ik (eindelijk) ontdekt waarom. Hun versie van het Groninger volkslied met Rapalje zat dan ook weer stevig in mijn hoofd, telkens als ik de vlag zag (inclusief de hilarische kilts in Groninger patroon). Ook de Spar vind je hier, maar helaas geen pinda's van de Spar, want hier zijn de winkels nog gesloten op zondag.\

Pieterburen is druk en toeristisch met drie trekpleisters: de zeehondjes, wadlopen en natuurlijk het Pieterpad. Er was net een braderie aan de gang, het was gezellig druk, maar gelukkig was er nog een laadpaal vrij zodat ik de fiets nog even een extra shotje kon geven. Tijdens de koffie op een terrasje nast een goudvissenvijver dacht ik vanuit mijn ooghoeken een kat te zien naderen - het bleek een enorme zwarte kip te zijn!

Ik heb koffie gedronken en een kroketje gegeten, en toen begon het avontuur toch echt. En ik heb genoten! Van het landschap (eerst veel akkers vol rijpe granen, later weilanden, en verder de vele watertjes), en van de mensen. Zowel fietsers als Pieterpadwandelaars.
Eenrum is een snoezig dorpje met kronkelstraatjes en een stokoude kerk met een enorme treurboom. Achteraf spijt dat ik daar niet even naartoe ben gegaan, maar ik was net zo lekker op weg... ;-)

Ik passeerde kleine kanaaltjes ("diep") met heel lange namen. De boerderijen werden minder gigantisch dan boven Baflo, maar er zaten nog best mooie exemplaren tussen.

Winsum kende ik nog van mijn eerdere bezoek aan de Onze Lieve Vrouwe van de Besloten Tuin in Warfhuizen. Een oeroud kerkje op een wierde, een winkelstraatje (ook gesloten), opnieuw leuke oude huisjes (ik heb echt het idee dat dit deel van Groningen vooral eind 19e, begin 20e eeuw begon te groeien) en net als op de rest van de route véél rust.

Het terrasje was vol, dus ik ging verder met de tweede Pieterpadetappe. Al gauw was ik bij het Reitdiep. En toen ontdekte ik dat Groningen ook een geliefd vakantie-oord voor watersporters was! Garnwerd, dat me opwachtte met veel paarden in de wei, een molen en een ijzeren brug, was afgeladen druk. Op het terras was geen plek meer, maar ik moest echt wat eten en drinken. Jammer, zonder tafel werd je niet bediend. Voor mij een goed excuus om mijn waterfles maar bij het toilet te gaan vullen. Ik ben vervolgens in de schaduw van de molen gaan zitten om te gaan eten. Mooi uitzicht over het Reitdiep, dat druk bevaren en bezwommen werd. En de zon scheen onveranderd door, ondanks wat opkomende hoge bewolking, dus pakte ik mijn flesje zonnebrand er maar weer eens bij.

Vervolgens ging de rit tot in Groningen Stad langs dat Reitdiep. Het eerste stuk volgde ik het Pieterpad, vlak voor Groningen de fietsroute. In de weiden veel runderen, paarden en schapen. In de plassen achter de dijk die me van het Reitdiep scheidde massa's kikkers. En verder een eindeloos uitzicht en minstens zo'n eindeloze stilte, het verkeer op afstand hoorde je amper. In de verte zag ik de Martinitoren.

Hoewel de net aangeschafte wielrenbroek een schot in de roos was, begon ik inmiddels toch wel moe te worden. Ik ben even langs de kant gaan zitten. Verstopt achter gras en riet was een slootje, ik kon het niet zien, maar hoorde wel telkens geplons. Vissen? 

Ik zag er bijna tegenop om die stilte en vredigheid te moeten verlaten en de stad in te rijden, maar dat ging gelukkig heel tactvol en geleidelijk. Eerst een ruim opgezette nieuwbouwwijk, en dan geleidelijk de stad in. Onderweg nog even een pitstop langs de Jumbo, die hier wel open was (drinken en een doosje noten) en voor ik het wist, zat ik bij het prachtige Noorderplantsoen, waar ik op mijn gemak nog even ging zitten voor de laatste ruk naar het station.

Het was een heerlijke tocht die me meer bracht dan ik had verwacht! Hoewel veel wandelaars in hun blogs het gebied wel eens saai noemen, heb ik erg genoten van de stilte, van het landbouwgebied, de oude gebouwen her en der, het water en de gemoedelijkheid. Ik had totaal geen besef meer van de tijd. Het maakt me nieuwsgierig naar de rest van de route en die hoop ik dan ook zo snel mogelijk te kunnen vervolgen, en... opschrijven!