Pieterpad op de fiets - Groningen - Rolde

De start is makkelijk: station Groningen, met het prachtige interieur van eind 19e eeuw. Voor het station stond het Peerd van Ome Loeks te wachten, zoals hij er gisteren bij stond (denk maar aan het liedje...). Ome Loeks had van een anonieme gulle gever een onderbroek gekregen.

Vanaf vandaag reis ik behalve met mijn fietsatlasboek ook met een fietsnavigator (Teasi Pro, overigens zonder hartslagmeter) en het Pieterpadboekje. Beide zullen hun nut goed bewijzen! Ik kan het Pieterpad niet 100% volgen met de fiets, maar wil het wel zo dicht mogelijk benaderen en het boekje bevat veel interessante informatie.

Langs het Hoornsediep reed ik de rumoerige stad uit, langs hefbruggen, richting het Hoornse en Paterswoldse Meer (de Hoornse Plas ligt iets verder op, ooit ook al zo liefdevol bezongen door Pé en Rinus). Graslanden, water, koeien, het was heerlijk fietsen daar! 

Vervolgens reed ik via Haren het bos-landbouwgebied van Zuid Groningen in. De springbalsemien bloeide volop in meer dan vijftig tinten roze, een prachtig gezicht!

Ik wist dat ik bij de Appèlbergen ten oosten van Glimmen de route niet kon volgen en dacht een goed alternatief gevonden te hebben. Dwars door de maïsvelden werd de weg toch nog tamelijk lastig. Een onverhard pad hoeft geen probleem te zijn, een zandspoor is dat al gauw wél...! Maar het ging gelukkig allemaal goed. Ook, toen ik in een bos terecht kwam waar de grond leek op doorweekte turf. De navigatie bleef stug zijn best doen en daar was ik blij om, want zelf was ik het spoor inmiddels aardig bijster en ik kon het ook niet meer terugvinden op de kaart.

De omgeving maakte veel goed! Een bijna sprookjesachtige omgeving, bos, een open plek met kale afgebroken boomstammen (wat is hier gebeurd?) en een prachtig meertje. Verder een nep hunebed. Het was dan wel een lastig gebied voor ebikes, maar ik genoot met volle teugen!

Dankzij de navigatie, die de kop koel hield en me met ijzeren hand op koers hield (als het moest over een miniem bospaadje nadat ik een afslag verkeerd had genomen) kwam ik weer in de bewoonde wereld (en op het Pieterpad) terecht. In Noordlaren om precies te zijn. Ik reed bijna tegen Herberg de Blankehoeve op en besloot hier een stop te houden. De koffie en mandarijnenkwarktaart had ik wel verdiend!

De rest van de route richting Zuidlaren kon ik het Pieterpad meestal wel goed volgen. Onderweg kwam ik de twee noordelijkste hunebedden van Drenthe tegen (Steenakkers, Midlaren), ze lagen pal naast een oud boerderijtje. 

Het eindpunt van route 9.1.3 is Zuidlaren en dat was een prima plek voor een nieuwe stop. Naast de waterpartij met het beeld van Berend Botje, die eigenlijk anders heette en uiteindelijk naar Rusland ging om daar zeeheld te worden, at en dronk ik wat. Rond de waterpartij was een groep kinderen en jongeren die zich zorgen maakten over enkele flinke kikkers die niet uit het water konden komen. Ze probeerden de kikkers te vangen om ze naar een vlakbij gelegen poeltje te brengen, maar dat viel op zijn zachtst gezegd niet mee. Ik heb ze aangeraden een plank in het water te leggen zodat ze zelf op de kant konden komen.

Daarna vertrok ik voor deel 2 van mijn tocht. Hier was het Pieterpad minder goed te volgen, maar ik heb het aardig weten te benaderen.

Het eerste deel was geen probleem, dat leidde over de wegen van de psychiatrische instelling Dennenoord. Er waren borden met gedichten geplaatst en er stond een mooi beeld. Bijzonder om de tocht hier te laten lopen!

Bij Schipborg werd het improviseren. Af en toe was het ronduit onoverzichtelijk, maar mijn navigatie had ook hier een ijzeren hand die me leidde. Het was opnieuw een schitterende omgeving! De wandelaar kon er dwars overheen, als fietser reed ik er vooral lángs, maar ik kreeg er toch aardig wat van mee. Het Schipborgse Diep, de volop bloeiende heide op de Gasterse Duinen... 

En tussen Schipborg en Gasteren, net voor de Gasterse Duinen, een boerenkar met allemaal potten jam en een klein geldkistje - onbewaakt! (kistje zat wel vast, maar toch...) De meest bijzondere jammetjes van lammiesjam.nl uit het nabijgelegen Anloo, inclusief proefmogelijkheid!
Wie geen geld had kon het overmaken op een bankrekening. Er was o.a. kiwijam, sinaasappeljam, kersenjam... Verder specialiteiten zoals gifgroene heksenjam (erg zoet), en ik zwichtte voor "magnus jam", ofwel "Magnus, zo heet de kerk van Anloo. Deze jam is gemaakt van Magnus bitter en Wilde Perziken".

Wat Magnus Bitter is, geen idee, ook het www geeft weinig info, maar ik vond wel een gedichtje dat Magnusbitter heet en over Anloo en de kerk gaat:

al weer vijfentwintig jaar
herleeft de oude rechtspraak
in de Magnuskerk van Anloo
zullen Etten zich verklaren

diefstal, moord en hoererij
verbroken trouwbeloften
opgetekend in verstofte akten
uit de middeleeuwen

het volk zal zich vergapen
rondom en in de kerk
kwakzalvers verkopen lopieswoater
eeniedeer zal genezen

kijk, een wandelende poppenkast
in gindse hoek een wagenspel
stoet met schinken wordt gegeten
weggespoeld met Magnusbier

(Marion Spronk, http://www.lettertempel.nl/gedicht?storyid=24390 )

Ook het Balloërveld kon ik niet via het Pieterpad doen, maar er was een fietsroute die nagenoeg parallel liep. Wat een prachtige heide, en wat een smalle fietspaadjes ;-) 
Het was een genot om over die bloeiende hei te fietsen. Het geluid van de ongetwijfeld miljoenen bijen in de bloeiende hei was enorm, het leek wel alsof de TT bezig was! De heide rook naar honing. Een bijzondere belevenis!

Op een rustplekje in de schaduw wilde ik even het thuisfront bellen of alles oké was, maar dat was niet zo'n goed idee. Ik werd bestormd door muggen die me érg lekker vonden (note to self: volgende keer flesje Deet meenemen!) en ik wist niet hoe snel ik weer weg moest komen.
Het laatste stuk moest ik omrijden omdat het fietspad was afgezet wegens werkzaamheden. Ik kwam weer op het Pieterpad terecht en ook al was die onverhard, ik schatte (terecht) in dat ik dat wel op de fiets aan kon. Ik reed over dit karrenspoor de heide uit, de weide in en kwam bij een kunstwerk van keien, met o.a. een Pieterpadmonumentje. In de verte lag de 15e eeuwse, best wel grote Jacobuskerk van Rolde, die als navigatie diende toen Tom Tom nog niet bestond.

Rolde is het eindpunt van Pieterpadetappe 9.1.4 en ook het eindpunt van mijn etappe, al moest ik nog even doortrappen naar Assen (6 km verderop) voor de trein. Maar ik wilde eerst nog even rusten en kwam bij het Dorp van Bartje terecht, een museum bij een camping. Daar dronk ik wat en hing de accu even aan het stopcontact. De bediening was zeer lief! Ik ging op een bankje bij mijn fiets zitten en er werd meteen een tuinstoelkussen voor me neergelegd!

Ook kreeg ik een rondleiding door het museum, waar allerlei oude gebruiksvoorwerpen lagen, elk met een verhaal, aldus de eigenaar die me rondleidde. Hij vertelde me waar het antieke kappersmeubel met de marmeren werkplaat vandaan kwam en toen ik wat vertelde over oude apothekersspullen, liet hij me iets anders zien: of ik het herkende? Jazeker, dat was een oude pillendraaier! Ik heb zelf, toen ik begin jaren tachtig de opleiding Apothekers Assistente deed, eens zo'n ding mogen gebruiken, maar pillen draaien was in die tijd al een curiositeit geworden en voor je examen was het niet meer nodig dat je die kunst beheerste. Ik beloofde thuis eens op te zoeken hoe je pillen maakte, wat achteraf nog niet eens mee blijkt te vallen! Maar ik heb uiteindelijk een oud boekje op Google Books gevonden (http://tinyurl.com/o8r3dsa ) waar het goed werd omschreven. Ik ga dit straks uitwerken voor hem.

Na deze ontzettend leuke ontmoeting was het tijd om naar Assen te gaan en per trein terug naar huis.

De volgende keer gaat de reis van Rolde (Het Dorp van Bartje ligt op enkele meters van het eind- en startpunt) via Schoonloo naar Sleen. Dat wordt een pittige van ruim 50 km, in the middle of nowhere (het boekje waarschuwt dat er geen winkels zijn in Schoonloo en het wordt ook heel lastig het Pieterpad precies te volgen, maar ik zal me vast geen moment vervelen!).