Alanya - de eerste indruk

De reis ging voorspoedig, al was het een hele trip. Ik heb ruim de tijd genomen om naar Schiphol te gaan en daar ook op mijn gemak de koffer gedumpt en daarna ergens een sloot cola light gehaald om eens lekker op mijn gemak "mensen te kijken". Broodjes had ik mee in mijn oude rugzak, die weer uitstekend voldeed met al zijn vakjes.

Toch nog tot mijn verrassing was het vliegtuig voor 99,9% vol. Ik kreeg zonder problemen het plekje bij de nooduitgang, wel met een speciale instructie hoe ik de deur moest openen in geval van nood. Wat mijn reis toch weer iets spannends gaf: dat hendeltje dáár, dat was opeens soort-van mijn verantwoordelijkheid...! ;-)

Het weer was tot ver in Europa zonnig, maar wel erg heiig. Fotograferen ging niet zo heel goed, dat was jammer, want de tocht was boeiend. De reis ging, als ik het goed heb onthouden, pal over Hilversum (!) en de Veluwe over Duitsland, via Leipzig en Brno naar Roemenië, Bulgarije, Griekenland/Aegeïsche Zee naar Turkije. Een aantal keren zag ik rook van groepjes vuur (van boeren?). In Griekenland veroorzaakten die vuurtjes zelfs een flinke smog, het was goed te zien hoe er een vieze laag ontstond in de hogere luchtlagen.

Ook zagen we andere vliegtuigen onder en naast ons. Dit heb ik nog nooit eerder gezien en is best spektakulair!

Helaas had ik geen plattegrond bij de hand. Tussen Southampton en Amsterdam heb ik ooit een schermpje met de route en diverse gegevens gehad, wat ik erg prettig vond, maar Transavia gebruikte de schermpjes voor een wel-aardige-film, wat eigen roem en een aflevering van Friends. 
Ik vermoed wel dat ik in de verte de Alpen heb gezien. Daar hing veel bewolking.

Bij Bulgarije en Griekenland was meer bewolking. En vlak voor de landing kregen we een mooie zonsondergang, toen kon ik nog een aantal leuke plaatjes schieten!

De landing in Antalya was best pittig (vanaf hoge bergen flink dalen, een scherpe lus boven zee, en dan landen), maar mijn oren hielden het redelijk goed! Mijn ene oor is nog steeds dicht, is in ieder geval niet slechter geworden, en de oordruppels deden goed werk. de vlucht duurde 3 uur en 3 kwartier.

Het was al flink aan het schemeren toen ik na de pascontrole mijn koffer had opgehaald en weer buiten stond. Er stond een drom mensen, reizigers, reisagenten en vervoerders. Ik kon die van mij niet vinden, maar ik heb een goede mond en in een mengseltje van Engels en Duits werd ik heel vriendelijk verder gewezen naar de juiste plek. Daar werd me verteld dat de bus "links daar, achter de ijswinkel" stond, en nummer 702 had. Achter de ijswinkel vond ik een enorme massa bussen, variërend van het soort dat ik met mijn rijbewijs B ook nog wel mag rijden in Nederland tot echte toerbussen. "Mijn"  bus was een enigszins aggenebbish exemplaar, maar hij reed uitstekend.

Zowel de chauffeur als zijn assistent waren Turks, maar voor vertrek werden we in het Hollands toegeproken en ingelicht. Onderweg kregen we een envelop met een uitnodiging voor een info-ochtend morgenochtend van het reisbureau.

Helaas was het al donker, maar mijn eerste kennismaking met Turkije was al overdonderend genoeg voor een mens als ik, die als een spons alle nieuwe indrukken wil opzuigen. Al bij de douane viel me op hoe creatief de Turken met de Engelse taal omgaan! Direct daarna vielen me de cyrillische reclames op.

En dan de wegen. Ik zal géén auto huren, heb ik besloten. Ooit heb ik schaterlachend de Champs Élysées inclusief Arc de Triomphe overwonnen per auto, maar Turkije ligt buiten mijn rijvermogen, vermoed ik. Tenminste, de bus-chauffeur reed op een manier waar ik regelmatig weinig van begreep. Doorgetrokken strepen zullen een héél andere taak hebben dan bij ons, bumperkleven en lichtsignalen geven was hier de nationale sport en niet elk rood licht werd gerespecteerd. Enfin, we leven nog ;-)

Het was best nog wel een rot end rijden naar Alanya. Wat ik onderweg vooral zag waren véél autoverkopers (liefhebbers van jaren-80-auto's gaan het hier helemaal leuk vinden!) en " market", ofwel winkeltjes met vanallesennogwat die tot ver in de avond open waren. In Alanya zelf viel me op dat krotten van huizen tussen luxe appartementen stonden. Halverwege de rit maakten we een pies- en rookpauze, en daar viel ik al als een blok voor allerlei sjaaltjes en koelkastmagneten (die neem ik elke vakantie mee) en tasjes en bling, maar ik heb me ingehouden... Dát ga ik hier in de buurt wel bekijken!

De aankomst in het hotel viel wat tegen, hoewel we keurig direct voor de deur werden afgeleverd. De liften werken niet goed (1 van de 3 is out of order, 1 mist knoppen zodat je alsnog kan traplopen), de magneetsleutel van de kluis miste (komt eraan... morgen... zucht...) en mijn internetverbinding (via een kabeltje) doet het niet omdat het stopcontact daarvoor naar de gallemiezen is... Ik heb inmiddels een klacht ingediend en doe dat morgen ook bij de bijeenkomst van het reisbureau.

Het was al laat, en ik was moe. Laat ik niet kniezend eindigen, want verder zijn ze heel aardig! Ik kon in het restaurant nog soep en een broodje krijgen, en de raki "mit Eiswasser" valt binnen de all-inclusive-formule, en had ik echt even nodig om bij te komen.
Mijn kamer heeft geen zeezicht, maar dat is niet erg. Volgens mij heb ik wel bergzicht, en dat is ook wat waard! Ik ga nu (nacht van vrijdag op zaterdag, 1 uur NL tijd, 2 uur Turkse tijd) slapen, morgenochtend op tijd opstaan, ontbijten, naar de bijeenkomst van het reisbureau en daarna eens kijken naar het strand, want daar ben ik echt superbenieuwd naar...!