Alanya - rondrit

Vandaag rondrit door Alanya gehad. Een bus vol Nederlanders en Vlamingen waar, eerlijk gezegd, de levenslust niet altijd vanaf spatte. Zo was er een oudere vrouw, die probeerde enthousiast te zijn tegen haar man: kijk daar eens, ach wat leuk, moet je eens kijken!
Een zuchtend "ja-haaa" was het enige geluid dat haar echtgenoot voortbracht. Sneu...
Een andere man zei herhaaldelijk nogal luid dingen als: "Ach, 't is allemaal krek hetzelfde." Tja, blijf dan liever thuis in Boerenkoolstronkeradiel of zo...

Maar ik liet mijn lol er verder niet door verstoren. De reisleidster was een vlotte vrouw die al 20 jaar in Alanya woonde, vergezeld door een Turk uit Almelo die na een universitaire studie staatsgids is geworden. Dankzij haar werd ik een stuk wijzer over het daaglijks leven in Alanya. Over de storingen in de elektra, het feit dat er regelmatig stadsdelen worden afgesloten van water, over de moslims, over de liefde van de Turken voor mobieltjes, zo groot dat ze nu bezig zijn overal in de stad oplaadpunten te maken, over de burgemeester die ook heel wat hotels in bezit heeft en de stad flink heeft opgeknapt, over de klif waar juist het historische element goed wordt beschermd tegen het oprukkende moderne leven, over het feit dat Alanya twintig jaar geleden een dorpje was middenin bananenplantages (waar nog wat restantjes van over zijn) en het dorp in heel korte tijd enorm uit zijn voegen is gegroeid, terwijl dorpjes als Oba (waar ik eigenlijk zit) nog niet eens bestonden in die tijd, over de liefde van de Turken voor soepjes, over de Turkse man die zich liever laat scheren en de vrouw die liefst elke dag even naar de kapper gaat... En over de kattenman, die ooit door een kat werd wakker gemaakt toen zijn appartement in brand stond, en die sindsdien elke dag de zwerfkatten te eten gaf als dank. Hij is beroemd geworden in heel Turkije.

Maar ook over de armoede in de winter, als het er nat en verlaten is. Over de afhankelijkheid van het toerisme. Over het sociale vangnet dat je nodig hebt (en er ook is) als je buiten de boot dreigt te vallen.

Over de enorme banden onderling. Nu snap ik opeens beter waarom de chauffeur van de dolmus, waarmee ik een dag eerder naar Alanya was gereden, overal zwaaide en toeterde en tegen mij grijnsde: "Brother, brother!" Die nam me niet in de maling, leerde ik. Want hier sprak je iemand niet aan bij de naam, maar met "mijn broer, zus, oom, tante, vader, moeder".

Ook reden we even de bergen in voor een mooi vergezicht. We werden gewaarschuwd dat er twee Turken rondliepen met een ezeltje en een kameel en dat zelfs een foto maken al geld kost. En ja, hoor, we waren nog niet uit de bus of ze begonnen al: foto 2 euro! De kamelenman nam al snel gas terug naar 1 euro. Ik bood hem 50 cent en hij hapte meteen, want de rest van de groep had geen zin in een foto. 

Na afloop werden we in een juwelier losgelaten (goud is al heel lang een spaarbank, de Turken hebben hier hun spaargeld om de nek, polsen en vingers zitten) alvorens we weer naar de hotels werden gebracht. Dat had ik al gauw bekeken. Ik nam afscheid van de groep (geen probleem) en stapte dwars door de toeristische bazar naar het Turkse winkelgedeelte waar we eerder doorheen waren gereden. En heb overal rondgekeken. In kruidenwinkeltjes, waar ik een struikje lokale thee kocht en gedroogde johanniskruidpeulen moest proeven. In hoofddoekenwinkeltjes, waar ik maar geen keuze kon maken uit de vele sjaals en geholpen werd door een vrouw die geen woord over de grens sprak, maar we begrepen elkaar uitstekend en ze slaagde er zelfs in een passende sjaal bij mijn nogal bonte rok te vinden! De sjaals kostten 1,50 euro, maar één was duurder, gebaarde ze, vanwege de gehaakte rand. Met behulp van een rekenmachine maakte ze me duidelijk dat de prijs van die sjaal maar liefst 20 cent hoger was...!

Ik ging in een soort snackbarretje zitten voor de lunch. Gegrillde kip met wat groenvoer, een groot plat brood en een handje frietjes, plus een blikje cola light, voor maar een paar euro. Ik zag een zwerfkat die midden op de stoep wilde rusten, waarna kort achter elkaar drie mensen hun nek braken over het sissende en krijsende beest. Tenslotte ging hij maar binnenin een uitgeklapt reclamebord liggen.

Het was net schoolpauze. Hier draagt men uniformen. Vaak met wit, blauw en grijs. Sommige meisjes met grijze sportieve broeken en een wit shirt, anderen met korte rokjes. Een groep meisjes van een conservatievere school droeg knielange rokken, hoge kousen en hoofddoekjes.

Ik ging op mijn gemak naar de hotelbushalte bij de haven en deelde het bushokje met een Turkse vrouw. Ze begon een gesprek en gek genoeg zag ik aan haar gebaren dat het over de bus en de warmte ging. Toen mijn bus kwam, zwaaide ze me uit.

Inmiddels heb ik in het hotel ook al heel leuke ontmoetingen gehad. Een Duits en een Zwitsers stel. Vooral met de Zwitserse (die perfect Cockney-Engels sprak) had ik meteen een klik en al gauw ontdekten we dat we veel dezelfde dingen hadden meegemaakt in het leven. 
Ook Nederlanders, met wie ik al verschillende keren een afzakkertje heb gedronken voor het slapen gaan.