Alanya - jeeptocht en avond

Vandaag de dag van de jeeptocht. En het was verschrikkelijk de moeite waard!
Het begon wel traag. Ik werd (per jeep) opgehaald en naar een verzamelpunt gebracht waar tientallen toeristen wachtten op bus- en jeepexcursies. Daar heb ik toch wel een dik uur moeten wachten. Vervolgens was de Nederlanders-jeep te klein en moest ik tussen de Denen zitten. Daarna vertrokken we, Alanya uit, de berg op, waar we eerst stopten voor een mooie panorama-scene.

Daarna reden we verder de bergen in, waar het allemaal wat traditioneler was, of, zoals de Nederlands-Duitse gids van Turkse afkomst zei: "Aan de kust is het Turkse reclameplaatje, in de bergen begint het echte Turkije." Hierbij doelde hij ook op de armoede en de algemene achterstand. De gids vertelde ook wat actuele politieke feiten en schuwde het niet om daarbij kritisch te zijn. Heel interessant!

Het gehele landschap deed me in de verte aan de Italiaanse Alpen van 30-40 jaar geleden denken, zoals ik het me herinner. Rommelig, maar niet verwaarloosd. Eerder rommelig als in: "Hier wordt gewerkt."

Er waren vooral erg veel oude Renault-auto's van pakweg 30 jaar geleden. Heel opmerkelijk, alsof Renault destijds alle afdankertjes hier in de regio heeft gedumpt! Ook wel veel oude Fiats, maar vooral Renaults. Verder scholen, sommige met uniform. Jongetjes die zwaaiden naar de jeeps. Vrouwen met hoofddoeken en die typisch Turkse kleding met kleurige hoofddoekjes maar ook met een vermoeide uitstraling.

We bezochten verder een moskee. Het berglandschap staat vol minaretten, zoals de Alpen vol met dorpskerkjes staan. We moesten onze schoenen uitdoen en ik maakte een goede beurt door al van te voren mijn kleding aangepast te hebben (rok ipc legging of korte broek) en een eigen hoofddoek mee te hebben. Binnen kregen we op een geweldige manier uitleg over de islam, de scheiding van kerk en staat door Atatürk en de huidige houding van Turkije, dankzij onze in Duitsland geboren en in Nederland werkzaam geweest zijnde Turk. De moskee zelf was mooi beschilderd.

Eenmaal buiten begon er een watergevecht tussen de Nederduitse Turk en enkele andere medewerkers. Later nam dat nog veel grotere vormen aan en ik was blij een strandtas bij me te hebben, want wat een keet werd het, we dropen allemaal! Bij een tussenstop werden we onder vuur, nee, water genomen door andere passerende jeeps. Blijkbaar de practical joke hier, of een end of season lolletje. We konden het wel waarderen!

De route was soms zéér ruig, steil op en af, onverharde bergwegen, zelfs dwars door een riviertje, maar ik heb me geen moment onveilig gevoeld.

Het landschap stond vol fruitbomen: sinaasappels, citroenen, granaatappels, avocadobomen, wilde appels en peren, vijgen... Ik leerde er e.e.a. over de planten, o.a. een kruising tussen een meloen en een komkommer, die je ongeschild kon eten als een komkommer, smaakte als meloen en de nasmaak had van komkommer. Helaas was dit typische seizoensproduct niet meer te krijgen in oktober. verder zag ik hier en daar zomaar pompoenen groeien, er waren ook schijfcactussen en enkele olijven. We reden in de buurt van een olijfperserij en dat rook je! Verder nog een andere sterke geur. Ik vermoed één van de vele dennen, die opmerkelijk lichtgroen van kleur waren.

We bezochten ook een lokale familie die de kost verdienden met het laten bezichtigen van hun huis (de trapjes waren me net even te stijl), schenken van kruidenthee en het kopen van huisvlijt (ik kocht een mooie hoofddoek met gehaakt randje).

We bezochten ook het stuwmeer uit 2008 en aten een Turkse pannenkoek, gebakken door enkele vrouwen, terwijl een oudere man de pannenkoeken verkocht. Hier maakten we kennis met de Turkse theehoekjes: metalen skeletbouw met zeildak en houten vloeren, bedekt met vloerbedekking en allerlei kussens in nogal stoffig ruikende Perzisch-tapijt-achtige hoezen.

Die vonden we later ook in het restaurant waar we om 3 uur gingen eten, sommige van die bouwwerkjes dreven op grote tonnen. Dat was onder de stuwdam, in het helderblauwe water. Ze serveerden daar krakend verse forellen. Daar konden we uitgebreid bijkomen van de wilde rit.

Toevallig ging de bus met Denen langs mijn hotel terug dus ik hoefde niet naar het verzamelpunt. Ik nam bij het restaurant afscheid van de uitstekende Turksduitsnederlandse gids en ik was nog voor zessen terug.

Gegeten had ik al, dus ik friste me wat op, verschoonde mijn drijfnatte kleding en besloot de Dolmus naar Alanya te nemen. Die minibussen stoppen overal (met getoeter). Wat me direct opviel was dat de bak met geld (enkele reis 1 lira, is nog geen 50 cent!) gewoon achter de versnellingspook stond! Open en bloot, zonder enig zicht, mijn bank stond er dwars naast, wie kwaad wil kon makkelijk de boel leeggraaien! Maar het stond daar en blijkbaar kon het gewoon!

Het was al donker toen ik in Alanya kwam. Wat een kippenhok!!! Allemaal winkels, de ene met merkkleding, de ander met merktassen, de derde met souvenirs en verder café's en restaurants. Je werd vasthoudend naar binnen geslijmd. 

Nog wat souvenirs aangeschaft en een hapje gegeten. En daarna op mijn tandvlees via de hotelbus, die net aan kwam rijden, terug.

Morgen rondleiding Alanya. Daarna nog 2 1/2 dag niks doen.